Vruchten van gastvrijheid

Een greep uit onze belevenissen van de afgelopen dagen:

Gisteravond zaten we met zeventien mensen in een snackbar op de Dordtselaan. We bestelden verschillende soorten ‘Hollandse specialiteiten’ zoals kroket, frikadel en kapsalon die dankbaar naar binnen werden gewerkt. Voordat we begonnen met eten zongen we met zeventien man sterk een Taizé klassieker terwijl iedereen vreemd opkeken. Ik raakte hierdoor in gesprek met een Afghaanse medewerker over God, Islam en Christendom.

Sinds afgelopen zaterdagavond eindigen we onze dag met de tien a vijftien mensen die dan nog wakker zijn in mijn keuken (10 m2). We zingen een lied, zijn stil en bidden. Mooi als ik me bedenk dat we uit vijf verschillende landen komen en uit minstens zoveel verschillende kerken.

Zondagavond word ik gebeld door een meisje dat Engels spreekt met de vraag of wij misschien de volgende ochtend een ontbijt kunnen regelen voor vijftien polen die in een kerk overnachten. Ze geeft me een buitenlands nummer, ik bel het, maak een afspraak en de volgende dag om 08:15 zitten er vijftien mensen extra aan tafel. Een kleine moeite waar we veel Poolse dankbaarheid voor terug krijgen.

Vandaag begint de invasie van de 30.000 jongeren. Bidden jullie mee voor een veilige aankomst en voor de geestelijke groei voor al deze broers en zussen in Jezus?

Het avontuur van gastvrijheid

Afgelopen woensdagmiddag werd ik gebeld door een zekere zuster Beb: ´Timo, zou jij misschien deze donderdag al iemand kunnen ontvangen? Hij heet Mario en komt vanuit Taizé om mee te helpen bij de voorbereiding.´ ´Uuh, ja, is goed!´ Die volgende avond stond hij op de stoep om 20:00 na een reis van elf uur. Mario (zie foto) is een Duitse jongen van 19 die een jaar lang in het Franse klooster Taizé verblijft. Hij is uit zijn drukke leventje gestapt om de tijd te nemen voor zichzelf en zijn zoektocht naar God. Een rationele en pragmatische jongen – typisch voor onze oosterburen – die in Taize rust en eenvoud heeft leren toepassen in zijn leven met God. Mario is de eerste van de 17 jongeren die vanaf zaterdag de 25^e ons hele huis zullen bezetten. De Europese jongerenontmoeting 2010 is in aantocht! 30.000 jongeren komen uit heel de wereld tussen 28 december en 1 januari bij elkaar in Rotterdam.

De reacties op dit gebeuren zijn verschillend. Veel mensen zijn enthousiast over de levenswijze van de 120 monniken uit het kleine dorpje Taizé. Vreemd dat zo´n kleine gemeenschap duizenden jongeren per jaar aantrekt: wat moeten de jongeren van tegenwoordig met stilte, eenvoud en gebed? Volgens mij heeft dit alles te maken met wat velen van ons missen: stilte, eenvoud en gebed. Daarbij is gastvrijheid ook een belangrijk element in Taizé wat maakt dat jongeren zich welkom voelen. Stilte, eenvoud, gebed en gastvrijheid: vier, in deze tijd, revolutionaire levensthema´s waarvan Taizé ons een voorbeeld geeft.

Een andere reactie hoorde ik vanochtend van iemand na de kerkdienst: ´De boodschap van Taizé is onduidelijk en laat te veel ruimte over aan verkeerde interpretatie van God.´ Wie alles en iedereen ontvangt en geen voorwaarden of regels stelt, heeft inderdaad het risico verkeerd te worden begrepen. En dan de stilte: wat als het belangrijkste gedeelte van een kerkdienst de stilte is? In de stilte kun je bijvoorbeeld ook denken aan een paarse olifant.

Kortom, jullie zijn allemaal van harte welkom om tussen de 28^e en 1^e in Rotterdam te komen kijken en deel te nemen aan de diensten in de AHOY, ´s middags en ´s avonds. Mijn huis staat open! Hoe meer mensen, hoe groter het avontuur van de gastvrijheid – en des te groter de rotzooi.

PS. Check www.taize.fr/nl voor meer informatie en het volledige programma.

Fil 2:15 Intimiteit en Duisternis

Vorige week zondag is er in Rotterdam een ‘Stop The Voilence’ mars georganiseerd door de Antilliaanse gemeenschap. In een maand tijd zijn er meerdere schietpartijen geweest waarbij Antillianen betrokken waren. Een aantal daarvan op Rotterdam Zuid, niet ver van waar ik woon. Er moest een ander signaal komen vanuit de Antilliaanse gemeenschap om Nederland te laten zien waar de andere 97 procent van de gemeenschap voor staat.

Mij werd gevraagd om de ruimte van de Mall beschikbaar te stellen en stoelen en tafels uit te lenen. Zo was ik afgelopen zondagochtend bezig met sjouwen samen met twee Antilliaanse vrouwen. Terwijl ik twee tafels aan het verslepen was en één van de vrouwen toe stond te kijken omdat ze last van haar rug had hoorde ik haar klacht aan: ‘Eigenlijk zouden wij hier niet moeten zijn, maar de mannen. Maar zij staan niets te doen en wij moeten alles organiseren!’ Haar klacht onthulde voor even een gedeelte van het rollenpatroon wat ik veel terug zie binnen de Antilliaanse gemeenschap: vrouwen voeden de kinderen op, hebben een baan en mannen zijn de grote afwezige. Zal ik er wat van zeggen, dacht ik, maar ik sjouwde verder en nam me voor te zeggen dat ik respect had voor hun harde werken.

Hoewel de weersvoorspelling die dag niet veel belovend was, werd het een prachtige nazomerse dag. Een strakblauwe lucht en een warme zon lokte toch zo’n 500 Antillianen naar buiten om hun steun te betuigen. Volgens mij Gods knipoog naar dit van oorsprong Caribische volk. Witte T-shirts, balonnen, een brassband, de burgermeester en andere prominenten en veel Antillianen. Woorden over verandering, opvoeding, integratie en geweldloosheid klonken over het plein vlakbij Zuidplein: ‘Juist in deze tijd waarin de kloven groter lijkt te worden, is het belangrijk om te zeggen waar wij staan!’

Ik geloof dat God een speciale plek in Zijn hart heeft voor dit volk dat worstelt met zichzelf. Volgens mij kijkt Hij naar hen uit als naar een lang verloren zoon of dochter. Juist dat verdwaalde en angstige kind wakkert in Hem het verlangen aan om het weer Thuis te ontvangen. En juist nu in de tijd waarin de kloven groter worden, waar staan wij als kerk? Laten wij juist de duisternis ingaan, kloven inspringen, de kwetsbaren opzoeken en als kinderen van het licht schitteren ten midden van een donkere tijd en generatie. Alleen dan blijven ook wij dicht bij Gods vaderhart.

Wit zand en blauw water

Na 11 dagen in de miljoenenstad Manila zijn we naar het noorden vertrokken per bus. Daar hebben we een rondreis gemaakt van de honderd eilanden in Alaminos (3 dagen) naar de grotten en watervallen in Sagada (2 dagen) en weer terug naar Manila via Benaue waar de wereldbekende rijstterassen zijn gelegen. Prachtige natuur. En daar tussendoor nog veel meer avontuur: drie uur reizen bovenop een Jipnee, aankomen in een onbekende stad en biddend mensen ontmoeten die ons verder helpen, zwemmen en klimmen in diepste punt van de grotten. Hoe moet ik het allemaal samen vatten?

Vanuit Manila zijn we direct naar Palawan gevlogen, een langwerpig eiland in het westen van de Filipijnen. Verschillende bronnen hebben ons gewezen op de schoonheid van de natuur daar en ook de paradijselijke stranden. We werden die maandagavond opgehaald door een YwaM-contact (Youth with a Mission) via een vriendin van ons. Die bracht ons naar hun basis aan de rand van de stad in de jungle. Die avond, na het eten, hebben we genoten van zeven kinderen die in de huiskamer samen speelden met een enkel waveboard. De gezinnen en alleengaanden die hier woonden in kleine huisjes rondom de basis reiken uit naar de 'tribes' in de bergen. Ze bezoeken de stammen regelmatig om hen te onderwijzen, begeleiden en het christelijk geloof uit te leggen. Moedig hoe deze mensen hun leven geven, want ze leven hierdoor zelf ook in armoede. Dinsdag zijn we naar Sabang (2 dagen) vertrokken en vervolgens in een dagreis naar El Nido gereisd - het oord van de witte stranden, blauwe zee en snorkelplekken.

Ik raak steeds onder de indruk van alle schoonheid die God in de schepping heeft gelegd. Door mijn ontmoetingen met de mensen hier, het beleven van de avonturen en het samen reizen met David daagt God me ook hier uit om mijzelf volledig aan Hem toe te vertrouwen. Ik verlang ernaar me zo steeds weer uitstrekken naar het plan wat God heeft met mijn leven en wat verbazend veel verder reikt in dan waar ik mijzelf vaak toe beperk.

PS. Bedankt voor jullie gebeden - alles is voorspoedig en veilig gegaan tot nu toe! Zaterdag 11 juni land ik weer in NL.

Foto-impressie

Hier een korte foto-impressie van de afgelopen vijf dagen in Santa Cruz bij Pastor Charlie.

Dit is de kamer waar we hebben geslapen van zaterdag t/m woensdag. Slapen met een El nino (hittegolf) en een 'jet lag' is nog wel een uitdaging gebleken aangezien ik vannacht weer vanaf vier uur half wakker lag.


Dinsdagavond hebben we tijd van 'fellowship' gehouden met de tieners en jongeren van de kerk. We hebben heerlijk gegeten, iedereen heeft wat gedeeld van zijn/haar geloof, dankbaarheid of iets dergelijks. One God, one faith, one family.


In de Filipijnen zijn twee vervoersmiddelen populair: een Jipnea (grote bus) en een tricicle (driewieler met moter). Hier zitten we met z'n tweeen in een tricicle. Voor 7 pesso's, ongeveer 15 cent, word je binnen 3km naar je bestemming gebracht.


Manila is heel kleurrijk. Volgens mij komt het door de creativiteit, openheid en de wat minder strakke regelgeving als het gaat om gebouwen en vervoersmiddelen.

Op dit moment zijn we op ons nieuwe adres aangekomen: bij Ati Kit, een 37-jarige Filipina, die samenwerkt met Jeugd met een Opdracht. Op veel verschillende manieren dient ze de gemeenschap hier. Het maakt indruk op me als ik zie hoe ze dicht bij God leeft en daardoor haar leven volledig in durft te zetten voor anderen. Het daagt mij uit om dat meer te gaan doen.

Only the Pilipines!

MANILA, maandag 17 mei, 16:00, 35 graden C

'Only the Pilipines' is wat wordt gebruikt voor typisch Filipijnse dingen zoals tegen het verkeer inrijden, hanengevechten, een ei met kuiken erin gekookt, naar de wc zonder wc-papier en nog veel meer dingen! Charlie, onze gastheer, gebruikt dit elke keer als we ons verbazen over iets vreemds. En er is zoveel vreemd..

Afgelopen zaterdag zijn we geland op Manila, de hoofdstad van de Filipijnen na een reis van 14 uur. Daar pikte Charlie ons op - ik ken hem van mijn verblijf in New York 2,5 jaar geleden. Hij nam ons mee naar zijn huis en kerk (in een) midden in een sloppenwijk. Meteen die middag mochten we 150 kinderen ontmoeten die in de kerk waren voor een kinderprogramma. Zoals de gewoonte bij Filipijnse christenen is dat je als gast meteen op het podium wordt gezet en over God mag vertellen. Daar stond ik voor de kinderen - sommige wonen in kleine huizen, anderen op een begraafplaats tussen en in tombes (!) en anderen leven op de straat. Charlie en zijn familie stellen hun kerk, huis en hart open voor deze kinderen die zo'n ander leven hebben dan wij. Afgelopen dagen heeft Charlie ons in contact gebracht met verschillende kinderen en gezinnen uit de buurt. Wat me erg raakt is de liefde en toewijding voor God van deze kinderen, die heel weinig hebben. Vanochtend zijn we in de North-Cemetary geweest en hebben daar een aantal gezinnen ontmoet die daar wonen. Ze verontschuldigden zich voor de rotzooi, maar waren erg blij en enthousiast over onze komst. Ik zal eerlijk zijn: omdat Filipino's zo opkijken tegen het Westen, worden we bijna overal als filmsterren ontvangen. Daarnaast zijn Filipino's erg open, vriendelijk, gastvrij en geinteresseerd. Ik ben nog nooit zo gastvrij behandelt met zo weinig middelen als hier. Echt geweldig!

Onze plannen voor de komende weken beginnen concreter te worden. We willen mee met een kinderkamp om daar te helpen en verder te reizen het 'platte land' in. Ik zou nog zoveel meer willen typen. De volgende keer hoop ik foto's mee te sturen om jullie een betere indruk te geven.

Troubadour

Het was op een warme zomerdag, terwijl de boeren hun gras aan het maaien waren en de zoete, bedompte geur van gras in de lucht hing, dat er een troubadour het dorpsplein op liep. De slager onderhandelde met een boer over de al dan niet te oude stier en op het bankje keken drie vrouwen toe hoe een aantal kinderen gillend achter een kip aanrenden.
Niemand merkte hem op terwijl hij in het midden van het plein op de grond ging zitten en zijn gitaar begon te stemmen. Ondertussen probeerde hij te bedenken wat hij zou gaan spelen. Juist toen hij zijn eerste akkoord wilde aanslaan, kwam er een jongetje bij hem zitten.
‘Dat is een gitaar, toch? Ik wil ook spelen!’ zei het wijzend naar de gitaar.
De troubadour twijfelde een moment en zag de vragende ogen van het jongetje.
‘Al goed’, mompelde hij en gaf hem voorzichtig zijn gitaar.
‘Waarom heeft u er een gat in gemaakt?’
‘Dan kan het geluid daarin vallen en weer opspringen zodat iedereen het hoort.’
Het jongetje sloeg ietwat hardhandig de snaren aan en hoorde dat de troubadour gelijk had. Het geluid sprong alle kanten op; het handjeklappen stopte, de vrouwen draaiden hun hoofden en de kip kreeg een ruime voorsprong.
‘Komt het horen, komt het horen!’ riep de troubadour die onmiddellijk opstond, ‘een geluid zoals u dat nog nooit hebt gehoord! Komt het horen!’
Verschillende mensen staakten hun bezigheden – het was toch al een gelegen tijd voor een pauze – en dromden zich om de troubadour en het jongetje heen die nog op de grond zat.
‘Ben je er klaar voor?’ fluisterde de troubadour voorovergebogen tegen het jongetje.
Hij knikte.
‘Hooggeëerd publiek, zoals u leeft van het koren wat u zaait, de kippen die u houdt en de koeien die u melkt, zo leef ik van het bespelen van mijn gitaar. Samen maken we vrolijke, treurige, verfrissende, stekelige en strelende geluiden waar mensen graag naar luisteren. Vandaag ben ik hier gekomen om u iets te laten horen wat u nooit van mij gehoord hebt! Het is iets wat u zal opvrolijken, bedroeven, verfrissen, steken en strelen zoals geen enkel ander geluid dat kan.’
Iedereen stond stil en vol spanning te wachten op deze mooie klank.
‘Straampg!’ klonk het nog harder dan de vorige keer. Het jongetje keek blozend naar de troubadour en dan weer naar de enigszins geïrriteerde mensen.
‘Bedankt, beste mensen, voor uw aandacht! Tot een volgende keer.’ Hij maakte een aantal buigingen en bedankte verschillende keren.
De mensen keken elkaar verbaasd aan, besloten zonder overleg deze gebeurtenis te gebruiken als de roddel van de dag en liepen al smiespelend uit elkaar.
‘Ik heb het niet goed gedaan, hè?’ vroeg het jongetje beteuterd aan de troubadour.
‘Dat was prachtig!’ zei hij stralend. ‘Wat jij net hebt gespeeld was het eerste geluid wat ik met deze gitaar maakte. Al mijn liedjes, mijn wereldreizen en mijn leven zijn met dat geluid begonnen.’
‘Ik moet weer gaan,’ zei het jongetje, gaf de gitaar voorzichtig terug en liep weg.
De troubadour pakte zijn spullen in en liep tevreden het dorp uit de open velden in terwijl hij zich verbaasde over die ene mooie klank. Een merel die op de nok van het laatste huis zat, zette nog een lied in terwijl de wind pluisjes meevoerde tot ver boven de daken richting het bos.

Een nieuw avontuur

Het is meer dan eens door me heen gegaan: ‘Ik zou mijn vrienden en familie meer op de hoogte willen houden van wat ik mee maak.’ Die gedachte heeft me nu in ieder geval weer aan het typen gezet. Door te delen wat ik meemaak, weet ik dat er letterlijk met me ‘mee-geleefd’ wordt en sommigen zullen dat hopelijk ook doen door mee te bidden. Tegelijk hoop ik dat iets laat zien van Diegene waar mijn leven om draait: Jezus Christus.

Afgelopen vrijdag heb ik overlegd met de buurtwerker over kinderwerk in onze wijk. Ik wist al een tijdje dat de kinderwerkster die er tot voor kort was om speelgoed uit te lenen en contact te leggen met de kinderen zou gaan vertrekken. ‘Wat is er geregeld om haar te vervangen?’ was mijn vraag aan hem een week daarvoor toen ik hem belde. Hij had die dag juist te horen gekregen dat er nog niet concreets was geregeld. ‘Wat als ik iets organiseer voor de kinderen? Al is het maar voor één dag in de week?’ reageerde ik op zijn verhaal. Hij zei: ‘stel een plan op en dan kijken we verder’. Daar zat ik dan vrijdag, te praten over kinderen en de noodzaak om voor hen iets te betekenen. Vooral de kinderen die door ‘gedrag of omstandigheden buiten de bood vallen’ om zo maar te zeggen. Hij was enthousiast, maar moest nog gaan navragen of de ruimte die we op het oog hebben beschikbaar is.
Zo’n twee jaar geleden liep ik al met dergelijke ideeën rond. Meerdere keren heb ik erover gebeden, met God overlegt en me afgevraagd of ik er zelf aan toe was. En nu lijkt het zover: het lijkt erop dat Jezus me mee neemt in een nieuw avontuur. Daar Hij is namelijk wel van.

Sinds afgelopen zomer heb ik een nieuw dagboek en daarop de woorden ‘kom, volg Mij, Ik maak..’ daarop gezet. Deze woorden zegt Jezus tot een tweetal vissers. Vandaag nog klinken die woorden door de wereld. Terwijl Hij me uitdaagt om te leven in verbondenheid met een Almachtig God, verzekert Hij me er tegelijkertijd van dat Hij ‘maakt’. Je moest eens weten hoe ik vroeger was: mijn leven draaide om mijzelf en ik was onzeker. Niet dat ik daar nu vanaf ben, integendeel, ik kan nog steeds erg onzeker zijn en heb verschillende tegenstrijdige motieven. 'Kom, volg Mij, Ik maak...' hoor ik Hem geduldig, liefdevol en beslist zeggen. Daarom ben ik op weg gegaan, gegrepen door Gods liefde achter deze Jezus aan naar onbekend gebied. Terwijl ik onderweg ben, kleine stapjes neem, ‘maakt’ Hij me. En wonderlijk genoeg maakt Hij iets moois van dit gewone mensenleven en horen daar de avonturen en de stappen in het onbekende bij. Fantastisch toch?!

Dingen die ik samen met (jo)u aan God wil voorleggen:
- Ben blij met alle zegen: mijn plek in Rotterdam, jongerenwerk, toffe collega’s, liefdevolle vrienden en familie.
- De nieuwe deur die lijkt open te gaan: kinderwerk in de wijk. Ik ben benieuwd naar Uw nieuwe avontuur en vertrouw het aan U toe.
- Help me om in alle drukte en (nieuwe) bezigheden niet het belangrijkste uit oog te verliezen: mijn eenvoudige liefde voor U.