Vorige week zondag is er in Rotterdam een ‘Stop The Voilence’ mars georganiseerd door de Antilliaanse gemeenschap. In een maand tijd zijn er meerdere schietpartijen geweest waarbij Antillianen betrokken waren. Een aantal daarvan op Rotterdam Zuid, niet ver van waar ik woon. Er moest een ander signaal komen vanuit de Antilliaanse gemeenschap om Nederland te laten zien waar de andere 97 procent van de gemeenschap voor staat.
Mij werd gevraagd om de ruimte van de Mall beschikbaar te stellen en stoelen en tafels uit te lenen. Zo was ik afgelopen zondagochtend bezig met sjouwen samen met twee Antilliaanse vrouwen. Terwijl ik twee tafels aan het verslepen was en één van de vrouwen toe stond te kijken omdat ze last van haar rug had hoorde ik haar klacht aan: ‘Eigenlijk zouden wij hier niet moeten zijn, maar de mannen. Maar zij staan niets te doen en wij moeten alles organiseren!’ Haar klacht onthulde voor even een gedeelte van het rollenpatroon wat ik veel terug zie binnen de Antilliaanse gemeenschap: vrouwen voeden de kinderen op, hebben een baan en mannen zijn de grote afwezige. Zal ik er wat van zeggen, dacht ik, maar ik sjouwde verder en nam me voor te zeggen dat ik respect had voor hun harde werken.
Hoewel de weersvoorspelling die dag niet veel belovend was, werd het een prachtige nazomerse dag. Een strakblauwe lucht en een warme zon lokte toch zo’n 500 Antillianen naar buiten om hun steun te betuigen. Volgens mij Gods knipoog naar dit van oorsprong Caribische volk. Witte T-shirts, balonnen, een brassband, de burgermeester en andere prominenten en veel Antillianen. Woorden over verandering, opvoeding, integratie en geweldloosheid klonken over het plein vlakbij Zuidplein: ‘Juist in deze tijd waarin de kloven groter lijkt te worden, is het belangrijk om te zeggen waar wij staan!’
Ik geloof dat God een speciale plek in Zijn hart heeft voor dit volk dat worstelt met zichzelf. Volgens mij kijkt Hij naar hen uit als naar een lang verloren zoon of dochter. Juist dat verdwaalde en angstige kind wakkert in Hem het verlangen aan om het weer Thuis te ontvangen. En juist nu in de tijd waarin de kloven groter worden, waar staan wij als kerk? Laten wij juist de duisternis ingaan, kloven inspringen, de kwetsbaren opzoeken en als kinderen van het licht schitteren ten midden van een donkere tijd en generatie. Alleen dan blijven ook wij dicht bij Gods vaderhart.
