Vorige week zondag is er in Rotterdam een ‘Stop The Voilence’ mars georganiseerd door de Antilliaanse gemeenschap. In een maand tijd zijn er meerdere schietpartijen geweest waarbij Antillianen betrokken waren. Een aantal daarvan op Rotterdam Zuid, niet ver van waar ik woon. Er moest een ander signaal komen vanuit de Antilliaanse gemeenschap om Nederland te laten zien waar de andere 97 procent van de gemeenschap voor staat.
Mij werd gevraagd om de ruimte van de Mall beschikbaar te stellen en stoelen en tafels uit te lenen. Zo was ik afgelopen zondagochtend bezig met sjouwen samen met twee Antilliaanse vrouwen. Terwijl ik twee tafels aan het verslepen was en één van de vrouwen toe stond te kijken omdat ze last van haar rug had hoorde ik haar klacht aan: ‘Eigenlijk zouden wij hier niet moeten zijn, maar de mannen. Maar zij staan niets te doen en wij moeten alles organiseren!’ Haar klacht onthulde voor even een gedeelte van het rollenpatroon wat ik veel terug zie binnen de Antilliaanse gemeenschap: vrouwen voeden de kinderen op, hebben een baan en mannen zijn de grote afwezige. Zal ik er wat van zeggen, dacht ik, maar ik sjouwde verder en nam me voor te zeggen dat ik respect had voor hun harde werken.
Hoewel de weersvoorspelling die dag niet veel belovend was, werd het een prachtige nazomerse dag. Een strakblauwe lucht en een warme zon lokte toch zo’n 500 Antillianen naar buiten om hun steun te betuigen. Volgens mij Gods knipoog naar dit van oorsprong Caribische volk. Witte T-shirts, balonnen, een brassband, de burgermeester en andere prominenten en veel Antillianen. Woorden over verandering, opvoeding, integratie en geweldloosheid klonken over het plein vlakbij Zuidplein: ‘Juist in deze tijd waarin de kloven groter lijkt te worden, is het belangrijk om te zeggen waar wij staan!’
Ik geloof dat God een speciale plek in Zijn hart heeft voor dit volk dat worstelt met zichzelf. Volgens mij kijkt Hij naar hen uit als naar een lang verloren zoon of dochter. Juist dat verdwaalde en angstige kind wakkert in Hem het verlangen aan om het weer Thuis te ontvangen. En juist nu in de tijd waarin de kloven groter worden, waar staan wij als kerk? Laten wij juist de duisternis ingaan, kloven inspringen, de kwetsbaren opzoeken en als kinderen van het licht schitteren ten midden van een donkere tijd en generatie. Alleen dan blijven ook wij dicht bij Gods vaderhart.
Hoi grote broer!
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven zeg! Knap dat je in niet teveel woorden (want een lange lap tekst vind ik altijd veel minder aantrekkelijk om te lezen, deze lengte is perfect;) wel precies de kern kan beschrijven. Soms kan ik er wel triest van worden hoor, wat voor potje mensen ervan hebben gemaakt hier op aarde, en dit is weer zo'n voorbeeld..
Iig ben jij daar op de goede plek om iets van God uit te stralen naar mensen die het nodig hebben, daar heb ik echt respect voor!
En vooral ook blijven schrijven :)
Liefs de zus uit het hoge noorden
nice bro;), compleet met je eens;)
BeantwoordenVerwijderenHallo grote "klein"zoon,
BeantwoordenVerwijderenOok van ons een bemoediging om door te gaan je steentje(s) bij te dragen en als schitterende ster te stralen temidden van een "krom en verdraaid geslacht"! Soms lijkt het misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar toch is dat heel waardevol...... zéker in Gods ogen. We houden van je!! opa en oma.
Heel mooi beschreven hoe je de dag hebt beleefd, God is trouw en heeft hun op het oog! Is het niet onwijs tof en een zegen dat we dit werk mogen en kunnen doen! :-)
BeantwoordenVerwijderenBlessings, Nadine
Gaaf Timo,
BeantwoordenVerwijderenVeel zegen in je werk. Deze mars moet bijzonder zijn geweest. Geniet op de plek waar God je gebruikt. Vond het echt tof je laatst op de yfc dag na lange tijd weer te ontmoeten. Dat voelde warm! Zoals eerder tijdens de studie! Cool! zegen!