Wat heb ik heerlijk geslapen vannacht! En ik zal vertellen hoe dat kwam.
Woensdagochtend 15 juli om 06:00 gaat de wekker. Moeizaam kom ik mijn bed uit, want ik loop al een paar weken rond met een paar uurtjes slaap tekort. Douchen, aankleden, eten en om 06:40 de deur uit. Normaal rond die tijd is de straat uitgestorven, maar nu zie ik drie busjes, zo’n 8 actieve tieners en een paar collega’s en vrijwilligers die in de weer zijn. Het schiet door me heen: ‘eindelijk is het zo ver, we gaan op survival!’
Er is veel tijd gaan zitten in de voorbereiding en heb zelf de verantwoordelijkheid daarvoor gedragen. Het woog soms zwaar op mij: ‘Gaat het wel goed? Heb ik aan alles gedacht? Komen er genoeg jongeren?’ Ik merk dat ik me snel zorgen maak, maar heb het ook willen zien als een leerproces. Hoe meer ervaring ik heb met verantwoordelijkheid, hoe meer ik merk dat onnodig zorgen maken geen zin heeft.
Om 07:10 zit iedereen in de busjes: tien jongeren van jongerencentrum The Mall en zes begeleiders. We gaan naar de Belgische Ardennen, naar het land van de enge beestjes, grote bossen en onbekend eten. Eenmaal aangekomen instaleren we onszelf in de vier blokhutten waar we in slapen en beginnen met een wandeling door de bossen. Een van de jongens neemt de kaart en benoemt een andere als ‘tweede kaartlezer’. Samen geven ze enthousiast leiding aan de groep. We lopen langs steile hellingen, dichte bossen en kabbelende beekjes waar we dwars doorheen lopen. Pas half zes zijn we terug en kunnen we direct aanschuiven: friet met een hamburger. Het valt mee met het vreemde eten. Het avondprogramma gaat over het thema V.I.P. Wie is jouw voorbeeld? Wat betekent dat voor jouw toekomst? We doen een sketch, laten jongeren hun eigen V.I.P. kiezen en praten over hun toekomst. Ik geniet erg van het praten en bedenk me hoe belangrijk het is voor hen.
Van tevoren hebben we als begeleiders gepraat over een thema en het zoeken van diepgang. We wilden de jongeren iets meegeven. Ik zelf zoek ook constant naar diepgang door gedrag bespreekbaar te maken en ze aan het denken te zetten. Mijn droom is om met een aantal jongeren, al zijn het er maar twee of drie, samen de Bijbel te lezen en te praten over God en ons leven. Zo bouwen we aan een stevig fundament voor hun leven. Toen aan één van de jongens werd gevraagd of hij een doel had in zijn leven zei hij: ‘weet ik veel?!’
De tweede dag is een sportieve dag. Eerst een lang stuk mountainbiken en vervolgens tokkelen. Voor sommigen is het zwaar, omdat ze niet veel conditie hebben. Bovenaan de tokkelbaan op 68 meter hoogte wordt het soms ook teveel. De spanning en de druk maakt dat sommigen huilen, maar door aanmoediging van de instructeurs, de jongeren en de begeleiders, gaat iedereen naar beneden! Er zijn heel wat grenzen verlegd die dag. Op de terugweg een twee bussen vol slapende tieners. Het avontuur was zo weer voorbij.
Ik lag om 23:30 in bed en viel als een blok in slaap. Alle spanning viel van me af en ik had een heerlijk voldaan gevoel. Verantwoordelijkheid dragen betekent ook extra genieten van de resultaten en de mensen. Alles ging boven verwachting goed; het zorgen maken was nergens voor nodig. Ik merk dat God me steeds een stapje verder neemt in het dragen van verantwoordelijkheid. Niet teveel en niet te weinig, veilig genoeg maar niet comfortabel. Hij is een goede en geduldige Vader die mij de juiste weg leert gaan. Dus ik ga in vertrouwen weer op weg naar het volgende leerproces!
P.S. Youth for Christ is de organisatie die dit werk hierboven mogelijk maakt. Ze is een organisatie die bestaat uit mensen met een groot hart voor God en jongeren. Net als veel andere organisaties voelt ze de gevolgen van de kredietcrisis. Ze is daarom opzoek naar financiële steun. Mochten jullie geïnteresseerd zijn om te geven, kijk dan op https://www.yfc.nl/geefmee.html voor meer informatie.
