Het is een vrijdagmiddag, buiten hoor ik geluiden van spelende kinderen. Het warme weer maakt dat de straten gevuld zijn met mensen en gezelligheid. De Millinxbuurt is nu al bijna anderhalf jaar mijn thuis. Hoewel ik soms verlang naar stilte en natuur, zou ik deze stad niet willen ruilen voor het dorp.Het jongerenwerk in The Mall gaat mij steeds beter af. Nu ik klaar ben met afstuderen kan ik mij hier ook volledig op richten. Het is nu al meer dan een maand geleden dat mijn collega is vertrokken en ik samen met het team verantwoordelijkheid draag voor het jongerencentrum. Ik merk dat wanneer ik verantwoordelijkheid draag ik meer blijk te kunnen dan ik dacht. De hoop dat ik mijn vaders leidinggevende capaciteiten heb geërfd was terecht. Wellicht werkt het voor meer mensen zo dat wanneer ze verantwoordelijkheid krijgen voor iets of iemand, ze zich meer gaan inzetten. Verantwoordelijkheid brengt een bepaalde ernst met zich mee: ‘Als het op mij aankomt dan …’ In mijn eigen leven zie ik een groeiproces als het gaat om verantwoordelijkheid. Duidelijk ervaar ik hierin God die mij mild en toch vastberaden steeds een stapje verder meeneemt. Stappen die mij soms te ver of groot leken, maar achteraf eigenlijk best logisch en goed bleken te zijn.
Even terug naar het jongerenwerk. Het is belangrijk jongeren verantwoordelijkheid te geven zodat ze kunnen leren, ontdekken, vallen, opstaan en zich ontwikkelen. Ik heb gemerkt dat ik ze soms teveel verantwoordelijkheid kan geven of dat ze er niet precies mee omgaan zoals ik graag had gezien. Toch wil ik dat ze juist hierdoor groeien en blijf ik mogelijkheden zoeken waar ik hen verantwoordelijkheid kan geven. Dat betekent niet teveel, maar toch wel risico’s willen nemen met een vangnet. Zou God niet veel meer geduld hebben met ons in het proces van leren, vallen en opstaan? Zou het dat Hij ons verantwoordelijkheden geeft – zoals het opvoeden van kinderen, werk, omgaan met onze naasten, problemen – om te kijken hoe we ermee omgaan?
Volgens mij is de verantwoordelijkheid niet een doel op zichzelf. Het groeiproces waar ik het hierboven over had, leidt in mijn geval tot afhankelijkheid omdat ik er eigenlijk niet goed mee om kan gaan. Daarmee bedoel ik dat ik merk hoe onvolmaakt mijn leiding geven is door angsten, verkeerde motieven en gebrekkig inzicht. Dus hoe meer verantwoordelijkheid, hoe meer afhankelijkheid en hoe meer afhankelijkheid, hoe meer verbondenheid. Zo leidt verantwoordelijkheid tot relatie. Snap je? :)
